We leven in de vorige eeuw. Het jaar 1975. Samen met mijn broer logeer ik bij mijn opa. Een groot huis in de bossen in Zeist. Heerlijk om bij mijn opa te zijn, want van opa mocht altijd alles. Maar dan… als we naar bed gingen gebeurde het. Donker… en alles kreeg een andere sfeer. Aan de wand hing een kleed met nep fruit eraan. In het donker leken die vruchten te veranderen in nare zaken. Naar de wc gaan.. brrr.. dat was een onderneming. In het donker een stijle trap af, je weg zoeken in een vreemd huis. In het donker lijken er ook geluiden te zijn die je overdag niet eens hoort.
Angst is een bijzonder iets. Je bent bang voor iets waar je niet van weet of het er is. Als kind is dat een enge man die onder je bed is gaan liggen om jou iets aan te doen. Dat er helemaal geen man onder je bed past zonder dat je dat ziet… dat bedenk je als kind niet.
Als volwassene heb je geleerd dat door weten wat iets is de angst verdwijnt. Want als je bijvoorbeeld het geluid in het donker kunt plaatsen, dan is het goed. Dan heb je het verklaard. Een reden voor het geluid gevonden. Als je het dan weet is het goed, want dan hoef je niet meer in te vullen wat het zou kunnen zijn of te bedenken dat het iets is waar je schade van zou ondervinden.
Een paar jaar terug lag ik in het donker. Het voelde weer net als bij opa. In een vreemd huis. Geluiden die ik niet thuis kon brengen. En geluiden die ik wel thuis kon brengen maar die toch angst opwekten. Ik hoorde stemmen van de buren. Mijn angst schoot omhoog. De invullings-modus ging aan. Wat nou als dit altijd zo is… wat nou als ik hier niet kan slapen omdat dit geluid er is? Dan komt het zo aan op het omdraaien van gedachten.
Bedenken dat het allemaal wel mee zal vallen en goed komt.. Maar ohhh het gevoel was sterk. Dit is niet de eerste keer dat ik dit tegenkom. De angst dat het niet gaat zoals mijn ego het graag heeft. Dat alles veilig en vertrouwd is vanaf het eerste moment. Bij de eerste situatie die niet is zoals zij dat graag wil… gaat het los met de gedachtegang. Het is een klein meisje dat bang in bed ligt en kijkt naar het nep fruit aan de muur. Ze weet dat het nep fruit is, maar verzint er zelf van alles bij. Het vertrouwen hebben dat alles goed komt is zo lastig soms. Het moet uit jezelf komen.
Inmiddels heb ik al heel wat momentjes van controle loslaten gehad. Het gekke is… zodra ik er niet zo mee bezig ben en andere dingen ga doen, lijken dingen zich vanzelf op te lossen. Het werkeloos worden leek een nachtmerrie. Achteraf zie ik het als iets positiefs. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, ervaring op gedaan, een website opgezet en ik adem nog gewoon.
Een geruststellende gedachte is, dat als je uit je huis moet… je ook geen zorgen meer hebt over de huur betalen… Laten we ons daar dan maar aan vasthouden 🙂
Heel herkenbaar, bang zijn, dingen die aan de muur hangen die er zijn, waarvan je in je fantasie iets heel anders maakt.
En loslaten, relativeren, gewoon iets anders gaan doen….
Het kan altijd nog slechter, en, elk nadeel heeft zijn voordeel.
Goed stukje, alweer….
Elisa