“Dus…het is bijna 07.32 uur” app ik naar mijn kind. “Tijd voor het gesprek!” Ik kan me het gezicht aan de andere kant van het app-gesprek al voorstellen. “Zal ik de zuignap er maar weer bij pakken?” wordt er gevraagd. “Lijkt me geweldig voor het dramatische effect van jouw geboorteverhaal” app ik terug terwijl ik zit te grinniken. Vandaag is het 19 jaar geleden dat mijn kind haar grote entree in de wereld maakte. Even reis ik terug in de tijd, naar het ziekenhuisbed. Een klein bundeltje wordt op mijn buik gelegd. Het besef dat de wereld nooit meer hetzelfde zal zijn dringt door. Een nieuw avontuur voor een nieuw mensje. Ik word teruggetrokken naar vandaag als ik een foto krijg. “Ik heb vandaag voor de zakelijke look gekozen, omdat ik als lid van de leerlingenraad ga onderhandelen met de directrice!” Ik zit met een grote grijns naar de foto te kijken. Tja.. 07.32 uur 19 jaar later…
Ik bedenk me dat ze zo op mij lijkt. De dwarsheid in het vieren van een traditionele verjaardag is bij het verdelen van de genen prima overgedragen. Het is een familiedingetje. We houden niet zo van een ‘stoelen-op-een-rijtje-setting’. Jarig zijn is prima, maar het liefst niet volgens de regels. Nu ik erover nadenk… zijn regels in het algemeen een dingetje… DNA-technisch gezien dan. Iets moeten omdat het zo hoort is reden om het vooral niet te doen. De gedachte dat er ook een percentage van een andere bron in mijn kind zit, stelt me gerust. Dat brengt balans. Het rebelisme is er, maar wordt gelukkig niet altijd in actie omgezet.
Vanavond zit ik aan tafel met een jong volwassene met een eigen kijk op het leven en een creatieve geest die soms voor erg grappige situaties zorgt. Waarom zou je het makkelijk doen als het ingewikkeld kan… Een werkstuk voor het vak Duits wordt ingevuld door het schrijven van een gebruiksaanwijzing voor omgaan met vrouwen. Op zulke momenten weet ik zeker dat mijn kind een product van mij is en kijk ik trots. Kennis en humor mengen is een hogere vorm van kunst.
Hoewel ik in de 19 jaar menig moment op zoek was naar het doosje behangplak om mijn kind spreekwoordelijk even achter het behang te plakken, heb ik ook respect. Het leven is niet altijd even makkelijk geweest en als ik vandaag kijk naar het resultaat van de route die gelopen werd, dan denk ik ‘Petje af, je hebt het allemaal doorstaan en je gaat door’. De vechtersmentaliteit zit in je bloed en je krabbelt gewoon weer op als je een kuil in de weg tegenkwam.
Volgend jaar om 07.32 uur zal ik weer appen. Ik heb beloofd dat ik het geboorteverhaal achterwege zal laten. Hoewel… ik weet niet of ik dat ga redden, want tja… regeltjes… daar heb ik een dingetje mee. Ik denk dat het wel begrepen zal worden… gezien ons DNA.
