Een gewone maandag ergens in een stad in Nederland. Ik stap in de bus terwijl op dat zelfde moment een complete schoolklas hetzelfde doet. Automatisch gaat mijn moppermodus aan. ‘Wat een kolere herrie zeg’ denk ik. Ik zie de kinderen uit groep zeven als muizen door de bus heen schieten op zoek naar het perfecte plekje. De leerkracht staat als een getrainde generaal aanwijzingen te geven. Ik hoor een gesprekje tussen de lerares en een medepassagier en ineens besef ik me dat aardig zijn ook bestaat uit het bijstellen van gedachten die opkomen.
De lerares vertelt stralend dat deze klas een middagje gaat ‘proeven’ bij de middelbare school. Ze vindt het zo geweldig dat er een nieuw schoolsysteem is, ‘de tablet school’, zoals ze het noemt. Geen boeken, geen huiswerk, gewoon ervaren en doen. Ineens voel ik mijn irritatie wegvloeien en stel mijn mening bij. Ondertussen komen de controleurs de bus in en is de chaos nog groter dan die al was. Een van de kinderen vraagt plompverloren aan de controleur “Is dat nou een leuk beroep?” Ik moet lachen. Zo heerlijk open.
Ik stap uit en loop naar het gemeentehuis. Ik sta voor het scherm om aan te geven wat ik daar kom doen. Tik, tik, tik… (ze hebben nog net niet een toetertje erin dat iets niet lukt) jammer… u mag pas iets doen als het tien minuten voor uw afspraak is. De irritatiefactor is terug. Even later heb ik het papiertje met mijn wachtnummer. Ik zie een rode rand aan de zijkant. “Meneer, volgens mij is het papier bijna op in de eerste machine…” De gastheer kijkt me aan, begint te lachen en zegt: Mevrouw… alle papiertjes hier hebben een rood randje, maar wat ontzettend lief dat u dat even komt zeggen. Ik voel de irritatie van voorheen wederom wegglijden. Jeetje… dat is echt een magisch iets.. dat aardig zijn. Met een glimlach ga ik zitten wachten tot ik aan de beurt ben.
Aardig zijn en ‘goed doen’ hoeft dus eigenlijk niet op grote schaal te gebeuren. Het zijn de kleine dingen in het dagelijks leven die het verschil maken. Als ik er zo naar kijk, kost het weinig tijd en heeft het groot effect.
Goed doen wordt niet gedaan om een lintje te krijgen, beroemd te worden of applaus te veroorzaken. Het wordt gedaan om dat het nodig lijkt. Het is eigenlijk super eenvoudig. Je hoeft er niet voor in de rij te staan om het te krijgen… Hoe cool is dat?
Een bezoekje aan het stadhuis levert mij zo maar, gratis een goed gevoel op.
Het is dus niet nodig om uit je dak te gaan om vriendelijkheid te beoefenen. Ik hoef geen goed doel op te zoeken om te doneren (natuurlijk wel zinvol.. maar dat terzijde). Ik kan dus zo naar buiten en gewoon gaan lopen en aardig zijn. Een glimlach naar een buurvrouw die ik niet ken, een goedemorgen erachter aan floepen. In de supermarkt iemand voor laten gaan, de kassajuf aankijken en eens op een vriendelijke manier bedanken voor het bonnetje en de zegels en de bonuspuntjes die ik niet wil en… haar vooral een hele fijn dag wensen… Ik weet inmiddels zelf wat voor een effect het zal hebben op de ander… Wat een plezierig vooruitzicht zeg! Jippie! Aardig zijn is gewoon te makkelijk voor woorden!
Het is vandaag World Kindness Day… Dat wilde ik maar even gezegd hebben. Wie ga jij vandaag eens een glimlach bezorgen?
