Soms heb je last van de lampen van een medeweggebruiker. Als het donker is en het licht van de achterligger in de achteruitkijkspiegel schittert. Dan klik ik even de spiegel een standje naar beneden en het probleem is opgelost. Totdat je de hele spiegel in je hand hebt… Dan begint het probleem pas. Erg ongemakkelijk als je niet meer achteruit kunt kijken… Mijn motto… Voor elk probleem is er… duct tape!
Praktisch ingesteld als ik ben, ging ik (natuurlijk weer ‘s avonds laat) de spiegel zelf even bevestigen. Met een stoer snuitje en grote rol duct tape zat ik te prutsen. “Zo, die hangt weer tot ik bij de CarGlass ben”, zei ik met een trots toontje in mezelf. Het resultaat… Een half dak vol met zwarte tape (de goedkope versie van duct tape is zwart…) om de spiegel op zijn plek te houden. De volgende ochtend kijk ik naar mijn autoraam en helaas de constructie had het niet gehaald. Nog maar wat extra tape erop en zo goed en kwaad als het ging naar de CarGlass. “Dat is dan dertig euro, mevrouw…” Ik slikte even mijn ontzetting weg en nam de schadepost voor lief. Rijden zonder achteruitkijkspiegel is ook geen optie.
Filosofisch gezien is het wegvallen van de achteruitkijkspiegel een mooie metafoor. Even niet om kunnen kijken en verplicht zijn om alleen vandaag te kijken… Interessant! Er zijn tijden dat ik niet veel schrijf, dat zal jullie ook wel opvallen. Dan was ik druk met, ja wel, achterom kijken.
Als er wel eens nieuwe dingen voor de deur staan waarover je niet zeker van bent, dan begint het. Achterom kijken. Oude ervaringen borrelen omhoog en vertroebelen het zicht. “Toch bijzonder hoe jij altijd problemen inclusief oplossing weet te verzinnen, waar anderen nog niet eens over nagedacht hebben” zegt mijn vriend. Mijn egootje staat al in de karatehouding om hem eens flink de les te lezen. “Wat denkt hij wel!” Grappig dat het ego in de verdediging schiet als er gewezen wordt op een eigenschap die het ego veroorzaakt. Met opengetrokken archieflades gaat mijn ego er vol in. Er wordt bewijsmateriaal verzameld, aangetoond dat theorieën kloppen, worst-case-scenario’s worden tot in details verdedigd. Elke zin voorzien van het ‘Ja maar…’ Ze wil beschermen, beveiligen, zekerheden verzamelen voordat er ook maar een verandering wordt doorgevoerd.
Die zekerheden zijn er niet. Het is lastig te voorspellen of zaken zullen gaan zoals je hoopt. De enige remedie is uitgaan van het positieve. “Je weet niet zeker dat het zo zal gaan…” gaat mijn vriend nog even verder. “Ja maar… weet je nog…” begint Betty. Betty probeert met al haar macht met duct tape de oude situatie vast te ankeren. Overal plakt ze kieren dicht die komen in de basis die zij zo veilig acht. Ze wappert met rode vlaggetjes, komt te pas en te onpas met oude voorbeelden waaruit toch moet blijken dat veranderen niet zo veilig is.
Gelukkig dat positieve ervaringen in het leven ook op kunnen borrelen. De laatste tijd kijk ik ook achterom maar dan met een glimlach. Prettig als je een aantal keren hebt gemerkt dat onzekerheden lang niet zo erg zijn als je denkt. Dat ‘het komt wel goed, schatjuh” een goede gedachtegang is. Ik heb mijn duct tape in de kelderkast gelegd en kan met meer vertrouwen op weg dan eerder. Betty is ook wat geruster, maar ze weigert nog steeds om Sherlockje gelijk te geven. Dat is een eigenschapje dat met Patex vast is geplakt bij haar.
