Hallo Lieve Happy Minders… hier weer de wekelijkse column van moi… Betty.
Het thema deze week: Ongeduld.
Een van mijn betere schaduwkanten, al zeg ik het zelf. Ik ben cum laude afgestudeerd aan de Universiteit van Ongeduld. Ik weet er alles van en breng mijn opgedane kennis over ongeduld regelmatig in de praktijk. Vooral Sherlockje is bekend met mijn ongeduld. Als ik iets wil doen, dan wil ik dat nu, meteen, nee… niet gisteren en ook niet over een half uur, ik was heel …specifiek toch? NU is nu. Daarover kan geen misverstand bestaan. Als ik iets bedacht heb ga ik het ook doen. Dan stel ik niet uit, ik laat het vooral niet even bezinken, kijk ook niet of het wel het beste of handigste is, nee joh, ik ga ervoor! Hatseflats en gaan!
Natuurlijk ben ik niet zo blij als Sherlockje achteraf gelijk heeft, dat het goed was geweest om er een nachtje over te slapen, even iets verder te kijken dan mijn charmante neusje lang is of advies bij een deskundige in te winnen. Dan ben ik ineens stil en grom in een hoekje. Ik ga hem zeker niet gelijk geven, puh!
Helaas moet ik eerlijk bekennen dat ongeduld vaak niet het gewenste resultaat oplevert. Het komt wel eens voor dat ik iets opnieuw moet doen omdat ik te snel was met handelen. Daarna ben ik natuurlijk op mijn kamertje en laat ik Ernestine het vuile werk opknappen. Die mag dan in de excuses-modes of uitzoeken hoe het wel moest.
Ongeduld heeft ook wel weer een voordeel. Ja echt… (ik moet het toch ergens rechtbreien, deze schaduwkant van mij…) Je ziet vaak dingen twee keer omdat je zo snel rende. En dan nog iets… als je nooit iets probeert, weet je ook niet hoe het niet moest, toch?
Ernestine: Zeg Betty…
Betty: Ja?
Ernestine: Het is wel weer mooi geweest met je column voor deze week.
Betty: Oke… Ik ga afsluiten.
Lieve Happy Minders, tot volgende week… Ik kan niet wachten!
