Het leven van een opgroeiend mens is nooit saai, kan ik jullie melden. Mijn nakomeling heeft genoeg materiaal om boeiende memoires te schrijven. De avonturen met de huisdieren zijn talrijk en zouden niet misstaan in een real life soap. Ik moet er stiekem om lachen en plaag wel eens dat het leven op een geestige wijze ouders rechtvaardigheid biedt. Alle toestanden die je als ouder kunt hebben met een puber, komen weer voorbij als het nageslacht zelf aan het opvoeden slaat. In dit geval gaat het om het opvoeden van twee jonge poezen. “Ik word gek van die twee, mam” klinkt het regelmatig. Een opsomming aan wangedrag volgt. Inmiddels zijn de deurklinken omgedraaid en heeft de inrichting al menig metamorfose ondergaan om de nachtrust te bewaken. Ik was dan eigenlijk ook niet verrast door het appje met de tekst: “Heb jij het nummer van de brandweer?”
Een van de twee belhamels was zo intelligent geweest om de voordeur te openen door tegen de klink te springen. Natuurlijk was dat niet gelukt als de voordeur op slot gedraaid zou zijn, maar dat terzijde… Het leven van een jong mens is druk genoeg en we vergeten allemaal wel eens iets toch? Voor de jonge poes lonkte de wereld en riep het avontuur. Natuurlijk was er iemand die de centrale toegangsdeur lang genoeg open liet om de kleine rakker de kans te bieden om de wereld gaan verkennen. Als ze had geweten dat er grote boze katers bij die interessante wereld horen, weet ik niet of ze de stap gewaagd had. Haar tripje eindigde in een torenhoge boom vlak bij het raam van haar baasje en een hele enge kater die de weg terug onmogelijk maakte.
Het is al avond geworden als het kattenbaasje de situatie ontdekt. Een geopende voordeur en een tweede kat die door het trappenhuis wandelt. Ik krijg na het lezen van het appje een volledig nieuwsverslag, waar Hart van Nederland van zou smullen. Buren die lief mee willen helpen en samen met mijn kind onder de boom staan te kijken… Ik kon het niet laten om de opmerking te plaatsen… De kat uit de boom kijken, was in deze situatie te grappig om niet te gebruiken. De tweede kat werd meegenomen om onder de boom hartstochtelijk te mauwen “Kom naar beneden”. Maar het mocht niet baten. De jonge poes was vastbesloten. Ze bleef zitten waar ze zat.
Het is half tien de volgende ochtend. “Dus.. mam, twee brandweerauto’s later, is mijn poes weer thuis!” De brandweerman was uit gegaan van het niet kunnen inschatten van hoogte door ‘de burger’ hoor ik met een ondertoon in de stem van mijn kind. “Ik heb hem uitgelegd dat ik wel kan rekenen… en dus had hij wat meters ladder tekort” “Oh ja en het systeem dat de kat meestal uit de boom springt als hij de brandweerauto ziet, is ook niet aan mijn kat besteedt, mam!” De kat bleef zitten tot er hulp kwam.
Het leuke aan het hele katten-drama is, dat door de kat in nood mijn kind alle buren leerde kennen. Ik krijg een verslag van alle mensen die er wonen en dat ze zo mee hadden geleefd. Ik denk dat ik binnenkort wel een appje krijg met “Is er ook een morning-afterpil voor katten?” want de volgende aflevering van Catopia (de spinn-off van Utopia) is al in de maak vrees ik.
