Wraak…
Een mens is steeds heel druk met het in balans houden van de emotionele fabriek in zijn hoofd. Als er heftige schommelingen zijn zal er meteen actie ondernomen worden om de rust weer te laten keren.
Wraak komt meestal om de hoek kijken als de balans niet hersteld kan worden.
Mijn Betty is een van redenen waarom ik een gevoel van wraak zou kunnen hebben. Ze maakt het herstellen van balans soms heel lastig. Ze blijft lekker hangen in het drama en foetert en tiert er op los.
Een mooi voorbeeld van de wraakneigingen van Betty is het verhaal van ‘Sue Ellen”.
Ooit heb ik een vaste baan opgezegd. Een heftige beslissing. De reden? De samenstelling van de groep in de kamer waar ik werkte.
Mijn onderbuik gaf signalen. Al vrij snel na mijn vaste aanstelling. Iets klopt hier niet, maar wat??? Ik kon mijn vinger er niet opleggen. De atmosfeer in de kamer was veranderd. Negativiteit was voelbaar. De lichaamstaal klopte niet met de woorden die er gesproken werden. Ik begon me niet prettig te voelen.
Natuurlijk heb ik bij mijzelf gezocht naar het stuk waar ik dan iets te leren had. Daarna gekeken of ik er met mijn collega’s uit kon komen door het voorzichtig bespreekbaar te maken. Dit was geen succes.
Mijn voorgangster kwam regelmatig ter sprake en werd honend Sue Ellen genoemd. Een vergelijking met de mevrouw uit de serie Dallas die als labiel en huilerig geportreteerd werd.
Bewijs voor de situatie had ik niet… tot mijn laatste dag 16.00 uur.
Ik opende een mail van mijn collega omdat ik iets kwijt was. En bij het zoeken stuit ik op mailtjes. De titel ‘kuttekop’. De inhoud… ging over mij. Ik was de nieuwe Sue Ellen. Verder kijkend trof ik nog meer mail aan met mijn persoon als onderwerp. Ik werd koud. Ik had dus toch gelijk. Mijn onderbuik was een goede radar.
Mijn collega had ook een eigen invulling aan mijn de duur van mijn vakantie gegeven en rondgebazuind dat ik waarschijnlijk toch niet terug zou komen omdat ik met de noorderzon vertrokken was…Ik had mijn bureauspullen in mijn la gelegd, omdat mensen mijn bureau vaak gebruikten als ik er niet was en ze er zo geen last van zouden hebben. Dat verklaarde het ontbreken van mijn naam op mijn postvakje bij terugkomst en de vele vragen van mensen dat ik toch al weg was bij deze werkgever.
Wat te doen nu? Actie ondernemen? Of liet ik het gaan. Wat had ik er nog aan om iets te melden of te zeggen? Genoegdoening? Terugbetalen? Afreageren? Betty was er klaar voor. Die had ideetjes zat.
Een afscheidsbriefje met: de groeten van Sue Ellen erop.
Of een naamkaartje maken met Sue Ellen en op mijn postvakje plakken? De mailwisseling naar de manager doorsturen of nog leuker… aan alle collega’s? Zout in de suikerpot?
Ik heb uiteindelijk niks gedaan… behalve de deur van het gebouw net iets harder dichtgedaan als op andere dagen en hardop gezegd:
Sue Ellen has left the building hahahahaha
