Als je iets nieuws leert, kun je daar vol van zijn. Mensen willen hun nieuw kennis maar wat graag delen met anderen. In de tussentijd leren andere mensen ook en hebben hun eigen waarheid.
De blijheid over de nieuwe kwaliteiten maakt dat mensen soms een beetje doorschieten erin. Er ontstaat dan iets wat ik gekscherend wel eens goeroe-behoefte noem. Iedereen in de omgeving moet er aan geloven… de nieuwe kennis wordt ongevraagd uitgedeeld.
Ongevraagde adviezen worden gegeven, analyses van de ander worden gemaakt zonder daar iemand door en door voor te kennen. Het lijken privé-sessies bij de psycholoog in het mini. Vaak beginnen de zinnen met JIJ bent… en JE doet.
De behoefte om het voor een ander even op een rijtje te zetten komt als vanzelf. Het is ook zo veel makkelijker om naar een ander te kijken dan naar je eigen stuk, omdat het jouw verhaal niet is. En oh wat is mijn egootje niet blij als ik zelf eens onder de loep genomen word.. door de ogen van een ander bekeken werd en met de wijsheid van de ander overgoten.
Ik ben blij dat ik dat eens meemaakte, dan wordt het makkelijker om de kunst van het afblijven te hanteren. De ander te nemen zoals hij/zij is en te accepteren dat elke manier van dingen leren goed is voor de persoon die de les krijgt.
Ik denk dat het goed zou zijn als bij welke ‘maak je zelf een beter mens-cursus’ er een hoofdstuk zit over de kunst van het afblijven. Een oefening over hoe vervelend het kan zijn als iemand jou even komt vertellen wat er mis is aan jou… Of dat de cursisten een T-shirt krijgen met een grote L er op… van leerling… zodat de omgeving weet dat ze hun nieuwe kennis op ieder willekeurig moment rond zullen slingeren en er dekking gezocht kan worden.
Laten we elkaar lekker laten zijn wie we zijn… en als je advies voelt opkomen.. vraag dan of iemand daar op zit te wachten…
Dan ben ik nu even mijn T-shirt met de L zoeken…
