Te aardig?

Waarschijnlijk ben ik voor sommige mensen een raar wezen. Ik heb de neiging om in gesprek te gaan of raken, waar anderen gewoon door lopen en zich nergens mee bemoeien.

Ik heb er een abonnement op. Ik heb meestal wel een gesprekje. Of het nu een oud echtpaar is, een klein meisje, een stel mensen op een cursus… Ik kan het niet helpen, ik heb contact.. Ook al neem ik me voor het niet te doen.. Het gebeurt… 

Ik herinner me nog een winkelcentrum scene met mijn toen nog wat jongere puber. Het is mooi weer en ergens op een bankje zit een meisje met een schoenendoos en voor zich twee paar schoenen. Ze heeft net een schoen aan een voet gedaan als ik aan kom lopen. Ik kijk en ik kan het niet helpen.. Ik loop op haar af en vraag “Heb je nieuwe schoenen gekocht?” Het meisje kijkt op en is heel even verrast door de vraag, maar geeft eigenlijk automatisch antwoord en begint te vertellen. “Ja ik vond ze zo mooi en dacht ik doe ze meteen aan”. Mijn puberdochter staat naast mij te sissen “Kom mee mahammm”. Als we buiten gehoorbereik van het meisje zijn krijg ik een preek. “Dat doe je toch niet, jij praat ook met iedereen. Ik sta zo voor schut”. Ik loop verder en lach…

Valt het jullie ook wel eens op… als je zo maar iemand op straat aanspreekt, dat de eerste reactie meestal een argwanende is… Je ziet als het ware het radartje draaien in het hoofd van de ander om te zoeken naar… wat is dit, wat wil iemand en wil ik dit wel.. Het zo maar een gesprekje aan gaan uit ‘vriendelijkheid’ is er anno 2015 niet meer bij.

Ik had een gesprek over ‘kindness’ met iemand. Wat is dan vriendelijkheid. Is het zo raar dat mensen eerst willen checken of je niet iets van hen wilt.. Is argwaan standaard in het dagelijks leven? Zo maar iets doen voor iemand zonder er iets voor terug te willen lijkt je begeven op glad ijs.  Je moet meteen de intentie duidelijk maken voordat iemand toelaat dat je iets aardigs doet.

Bij mijn ambassadeursclubje van Life Vest Inside krijgen we wekelijks een opdracht in het kader van vriendelijkheid. Deze week was het ‘leg contact met een dak-of thuisloos iemand’. Ik heb er een beetje moeite mee. Als ik zo op een willekeurige doordeweekse dag door hartje stad loop, moet ik toch wel mijn best doen om ze te vinden. Zittend op een kleedje met een plastic bekertje en een kartonnen bord met boodschap… Ik zie ze niet. Ik denk dat wij ons hier in Nederland gelukkig mogen prijzen dat er voor ieder probleem wel een hulpgroep of organisatie te vinden is. Goudvis met angsten… er is een clubje! Lotgenotengroepjes… ze zijn er.

Vanuit mijn vrijwilligerswerk verbaas ik me wel eens hoeveel hulp er eigenlijk is. Zeker nu de wijkteams in het leven zijn geroepen. Ik kom elke week bij een ‘hulpvrager’ om even te post door te nemen en een praatje te maken.  Een band opbouwen gaat automatisch doordat je er gewoon even bent. Ik ben blij dat ik de opdracht van deze week dus niet zo goed kan uitvoeren… want ik doe al mee. Gelukkig gewoon bij iemand thuis, die geen kartonnen bord in haar handen heeft met een schreeuw om hulp. Dat geeft me wel een prettig gevoel eigenlijk.

Soms zijn er ook momenten zijn dat vriendelijkheid vanzelf ontstaat. Een kindje dat bij de vijver met schildpadden staat en ziet dat je een zakje met voer had kunnen krijgen. Wat is er dan aardiger om het kleine wurm ook een handje vol met van die rode, gele en groene nibbitachtige ‘snoepjes’ te geven om aan de beestjes te geven. De glimlach komt niet meteen. Aarzelend wordt het aangepakt, maar het genot van het ook kunnen voeren, maakt een glimlach los bij haar.

Dat is ‘kindness’ en de glimlach op haar gezicht een onbetaalbaar momentje.