“Moet ik me bij u melden?” vraag ik aan een mevrouw die iets roept tegen wat anderen die achter me lopen in de stoet. De mevrouw kijkt me verward aan. Ze kent mij niet, ik haar ook niet overigens.
Ik grijns en zeg “Volgens mij bent u het opperhoofd”. Ze schiet in de lach, steekt haar hand uit en zegt “Ja.. hier betalen graag”. Zo maar een momentje op straat, vlakbij de plek waar de bus staat die bezoekers naar het Dolfinarium rijdt vanaf de parkeerplaats.
Als even later de bus tot aan de nok toe gevuld is met familievreugde, gaan we op weg. Ineens klinkt een ietwat zwoele vrouwenstem. “De gemeente Harderwijk heet u welkom in deze gratis buslijn naar het Dolfinarium”. Er volgen wat instructies en daarna komt het… een hilarisch kermismuziekje. Ik schiet in de lach en kan niet stil zitten. Ik moet een ‘zitdansje’ doen. Het schijnt een bandje te zijn dat zich continue herhaalt. Het maffe muziekje werkt niet alleen bij mij op de lachspieren. Andere mensen zien er ook de humor wel van in.
Daar stond ik dan, sinds lange tijd weer bij het Dolfinarium. Mijn vriendinnetje had kaartjes gewonnen bij een Albert Heijn actie en vroeg of ik ook mee wilde. Nou, dat leek me wel leuk. Ik denk dat ik er vijftien jaar geleden met mijn dochter geweest ben en de tijd heeft niet stil gestaan… Tjonge, jonge… Ik keek mijn ogen uit.
Ik had mijn Betty een dagje vrij gegeven en dat was maar goed ook. De aanblik van de grote mensenmassa bij de kassa’s zou genoeg geweest zijn voor een grondige zucht en een pruthumeurtje. In plaats daarvan keek ik zo eens rond in de rij. Een stelletje van mijn leeftijd (ja ik word al wat ouder grijns) bleek de dag ervoor ook al naar een ander groot attractiepark geweest te zijn. “Zo”, zeg ik, jullie doen een ‘try before you die vakantie’, vijf mega parken in vier dagen? ” Het stel schiet in de lach en vertelt over hoe leuk ze dat het vinden. Naast me zie ik een klein mannetje van net twee jaar vakkundig zijn design teenslippertje naar de herrie helpen. Ik moet er zo om lachen. Zo.. die heeft de boel al gesloopt voordat ie binnen is..
Het is een goed werkende machine, de mensenstroom ging makkelijk door de poortjes en daar stonden we… op het centrale pleintje in het Dolfinarium. Gezellige zomermuziek door de luidsprekers en een plattegrond in de handen. Na het regelen van een ‘date’ met een zeeleeuw om 13.00 uur, eerst maar eens een rolstoel regelen. Mijn vriendin heeft een rug aandoening, dus lang lopen gaat niet zo best.
Kwart over elf, het eerste agendapunt van de dag. De walrussenshow. Weer een enorme rij mensen die allemaal ergens heen moesten. De rolstoel bleek een enorm voordeel te zijn, je mocht vooraan zitten. Toch nog iets leuks aan het ‘hebben’ van iets. De wat spelshowachtige muziek en de voice over die mij net iets te Amerikaans achtig kwam, werkten op mijn lachspieren. Met bewondering keek ik naar de enorme omvang van de walrussen en bedacht me dat het toch wel apart is als je dieren die zo groot zijn kunt trainen om ‘kunstjes’ te doen. Meteen rees de vraag ook of die dieren dat wel zo leuk vonden, maar dat was een wat kritische houding op een zonnig dag, dus die maar weer weggestopt.
Zo’n dagje park is nog een heel gedoe met tijd. Bijna hollend van de walrussen meteen door voor de dolfijnenshow om 12 uur. Dan hop door naar de zeeleeuwen, want ja.. we hadden een date. Ik kijk mijn vriendin van de zijkant aan en zeg, uhm, het lijkt wel agendastress in het park. Gelukkig deelde zij die mening ook en besloten we na de date de geplande tijden maar eens lekker te laten gaan.
De zeeleeuwen show is aan me voorbij gegaan. Een grote groep mensen, een hek en moeders met kindertjes. Natuurlijk laat je de kinderen vooraan staan, het is het gedrag van de overbezorgde moeder die het plezier toch wat vermindert. Het continue getrek en gewaarschuw. Hier blijven, niet te dichtbij het water, kom nou eens terug. Op zich herkenbaar, maar voor mij zo lang geleden.. Het maakte dat ik het maar eens van een afstandje ging bekijken. Niet de zeeleeuwen, maar de mensen.
En toen was het zo ver… weer een momentje van overgave in mijn leven. Op de foto met een zeeleeuw. Net voor ik ga zitten duikt de enorme lobbes nog even een keer het water in voor een verfrissende dipje. Hij was dus goed nat. Oh mijn god.. en dat legt zo zijn ‘hoofdje’ op mijn schouder??? Nah ja, we zien wel. Betty maar weer in de houdgreep en de ‘try before you die’ mensen in het achterhoofd. Smile!!! Gek genoeg, was mijn jas nog kurkdroog en van de anderen niet. Hij moet het geroken hebben, de zeeleeuw. Deze mevrouw heeft een bange Betty, we zullen haar maar een break geven.
Nou, dat kon weer van het lijstje af.. we hadden het overleefd. Na de agendastress konden we lekker rustig banjeren. Bij een eettentje in de rij, kijk ik naar een klein jongetje dat met een fraai gevormd flesje bij de bakken met slushpuppie staat. Hij friemelt en draait aan de hendeltjes. De medewerkster ziet het en roept ‘He, dat is 1,50 om na te vullen hoor!”. Het jongetje reageert niet. Hij is druk met friemelen en.. hij blijkt nog een reden te hebben om niet te luisteren, hij komt niet uit Nederland. Duits was niet echt de taal van de medewerkster. Ik zeg tegen het jongetje dat het geld kost en hij gaat zijn vader halen. Ik vind het ook wel een beetje vreemd systeem. De bakken zo verleidelijk neer te hangen. Kinderen hebben geen besef van de zakelijke kant van een pretpark. Daar hangen bakken en het flesje is leeg… dus…
Rond 14 uur kunnen we de foto van de date ophalen. Inmiddels roepen mijn voeten dat ze aan rust toe zijn. Gelukkig denkt mijn vriendin er net zo over en rond 15 uur staan we bij de bushalte van de gemeente om weer huiswaarts te keren.
Zo eindigt een dagje Dolfinarium met een nieuw item op het lijstje try before you die. Een date met een zeeleeuw.
