Een Happy Mind vergt onderhoud. Het is als een auto die je regelmatig moet controleren op oliepeil, bandenspanning, een rondje wasstraat en een jaarlijkse APK. Met een ego als Betty blijft het een bewerkelijk klusje. Betty is back. Ze is erg actief de afgelopen dagen. De reden? Zoals altijd heeft dat te maken met haar plek in de wereld. Ze is mijn persoonlijke bodyguard. Ze neemt haar functie heel serieus en bij ego-gedrag van anderen is het net of je langs de douane in Rusland wilt… Ze kijkt, onderzoekt, kijkt, controleert en als het in orde lijkt… kijkt ze toch nog even een keer om zeker te weten dat de ander over de grens mag.
Ik zag het al een tijdje aankomen, een grensmomentje van Betty. Tot dusver had ik geprobeerd het binnen te houden, te relativeren, de andere kant van het verhaal te bekijken, tot gisteren de toeter ging. De hefbomen gingen dicht, de alarmlampen aan, Betty stond in een douanepakje klaar om in actie te komen. “U bent aan de grens gekomen, u mag niet verder reizen”. Natuurlijk neemt de bezoeker daar geen genoegen mee, die wil doorrijden. Stampvoetend stapt de toerist uit en begint een heel relaas over het leed dat haar wordt aangedaan en hoezo een grenspost, nergens voor nodig toch? Betty hoort het aan. Wil haar bewakers roepen om de toerist te laten verwijderen. Ineens gaat Betty in haar grenshokje zitten en neemt even pauze.
“Hm, eens even denken, het is ook wel naar voor de toerist”. Ze stapt het hokje uit en zegt “Ik snap dat het vervelend is voor u.” “U had graag verder willen reizen maar helaas, kan ik u niet helpen”. Zo dat had ze toch netjes gezegd, ondanks dat ze eigenlijk de auto even een duwtje had willen geven, zodat hij zou spinnen en de andere kant op zou staan om huiswaarts te rijden.
De toerist stapt met een rood hoofd in de auto en rijdt weg. Het tonen van begrip was niet genoeg. Als Betty later weer in het hokje zit bedenkt ze ineens dat het eigenlijk wel opvallend is. Het lijkt of egootjes andere egootjes als een magneet aantrekken. Dat is best wel onhandig. We snappen elkaar niet en lijken enorm op elkaar…
Als ik ‘s avonds in bed lig en de dag aan me voorbij laat gaan, voelt het toch wel naar. Betty en de grenspost waren nodig, maar het levert geen ontspannen gevoel op. Je blijft toch denken aan wat er gezegd is over en weer en het lijkt een open einde.
De enige oplossing lijkt om het maar te laten gaan en gewoon mijn oogjes dicht te doen en te gaan dromen van rustige grenspostjes waar mensen tegen elkaar botsen en “Sorry, mijn onhandigheid” tegen elkaar zeggen en weer door kunnen.
