Eindelijk… 18

Voorzichtig app ik mijn kind. Vandaag is het de grote dag. Vandaag eindelijk achttien. Het is geen ochtendmens, mijn nakomeling. Ik kan me dan ook de scene in de Bruna helemaal voorstellen. Sta je daar, je bent achttien en je bestelt een pakje sigaretten. “Het is de 23e vandaag” zegt de mevrouw achter de toonbank. Ik stel me zo voor, dat vanuit de tenen van mijn kind alle energie omhoog is gedreven om daarna haarfijn uit te leggen… dat het vandaag de vier.. en… twintigste is!!!! En op die dag… ben ik achttien!!! Dus…

Ik moet enorm lachen om de Bruna scene. Ineens daagt het me. Achttien jaar geleden 7.32 in de ochtend, was ze er. Ik benoem even dat ze officieel 18 jaar uit mijn buik vandaan is als het bijna 7.32 is op de app. “We gaan het niet over dat moment hebben, mam…” Ik moet weer lachen. “Wat is de volgende stop, de Gall&Gall?” Het antwoord valt mee. Dat staat niet meteen op de to-do-list. Wel de tattoo. Ja, het wordt goed aangepakt, alle rechten netjes benut.

Ik vind het prima en heb me tijden terug al beseft dat ze toch haar eigen ding gaat doen. Je kunt als een bezorgde moeder jezelf aan de deur van de tattoo-winkel ketenen en schreeuwen “Doe het niet!” maar dan komt er een moment dat ze nonchalant haar mouw omhoog zal doen en zegt “Kijk, gaaf he”. Daarnaast heb ik de tattoo gezien en het valt mee. Het is geen piratenschip met de melancholische tekst Moeder erop. En als ik zo eens om me heen kijk lijk ik tot de onbeschreven bladen te horen. Iedereen heeft tegenwoordig een tattoo… juist de mensen waarvan je het totaal niet zou denken.

Als ik een tattoo had mogen kiezen voor haar dan zou het deze zijn. Een kleine reminder om vooral jezelf leuk, cool en bijzonder te vinden, wat je ook doet, waar je ook heen gaat… Een permanente dosis zelfvertrouwen voor de komende zeventig jaar of zo…