Elke keer als ik langs mijn lieve Fordje Ka loop bedenk ik me dat ik haar nodig eens moet boenen. De witte kleur is veranderd in een vaag smoezelig beige. Vandaag was het de dag. Ik besloot de spons bij het water te voegen en ging aan de slag. Een voordeel van een Ford Ka is, dat je zo klaar bent, want zo groot is die auto niet 🙂 Nog even de stofzuiger erdoor en dan was het klaar…. Totdat er iets ergs gebeurde…
Ik ben erg gestructureerd. Gewoonlijk. Ik weet waar alles ligt en leg ook over het algemeen alles weer op dezelfde plek terug.
Of het nu kwam door een hele middag bellen met mensen om te vragen of ze alsjeblieft naar een door mij te organiseren feestje wilden komen… ik weet het niet, maar ik was minder scherp dan ik dacht.
Ik sta met mijn stofzuiger en verlengsnoer buiten bij mijn auto als ineens de paniek in mij losbarst. Nee!! Dat meen je niet! Oh wat erg! Ik was met de stofzuiger naar buiten gegaan en had de deur dichtgetrokken. Mijn sleutels … op tafel… binnen.
Hoe een mens verschillende emoties binnen een kort tijdsbestek kan hebben… Ik was gefrustreerd, dacht even na of ik zou gaan huilen, maar dat leek me niet zinvol. Wie te bellen? Mijn vader heeft een sleutel maar die woont 40 minuten rijden van mij. Mijn vriend heeft er eentje en die woont 60 minuten rijden bij mij vandaan.
“Dan moet je even met een pasje proberen de deur open te krijgen, liefje..” klinkt het aan de andere kant van de lijn, als ik mijn vriend aan de telefoon heb. Wat een geluk dat ik mijn mobiel mee had genomen en daar twee pasjes in zitten. Ik kijk ernaar… dan maar de OV pas, want mijn pinpasje ga ik niet riskeren. Als een inbreker in opleiding loop ik naar mijn deur. Ik duw het pasje voorzichtig in de kier. “Dan de deur proberen open te duwen, zodat het pasje erachter schiet…” Ik wrik en ik wiebel… maar het lukt niet.
“Weet jij hoe je moet inbreken?” app ik naar een vriend die in de buurt woont. Rare vraag natuurlijk… Omdat ik tijd genoeg heb, app ik met mijn kind. Die ligt helemaal dubbel van het lachen. Ik was al blij dat een bewoner mij het pand in liet, anders had ik buiten voor aap blijven staan.
Zestig minuten duren best wel lang, als je moet wachten op een sleutel… De buurvrouw komt aanlopen… Natuurlijk moet die ook lachen. “Kom maar even bij mij zitten joh” biedt ze aan. De tijd vliegt om, al kletsend en ineens is daar de reddende engel met de sleutel.
Het wordt tijd dat ik eens een sleutel in mijn woonplaats ga leggen geloof ik…
